Ahoj.

Wbrew temu, co poniektórzy podejrzewali, nadal jestem żywa. Poniekąd.

Konkluzja przeszłych dziewięciu miesięcy jest taka: dorosłe życie bywa trudne.

Po ośmiuipół godzinach spędzonych z cyferkami na monitorze nie chce mi się w domu otwierać komputera. Nawet nie mogę powiedzieć, że dopadło mnie przesilenie blogowe, bo to co mnie dopadło, to jakieś mega super przesilenie życiowe.

Niestety nie mogę powiedzieć, że pracowałam nad uwielbianymi przez blogerów "projektami" ani nawet nad własną książką (którą mam zamiar napisać i wydać, ale nie wuem, czy w tym życiu się uda).

Dlatego, żeby nie było zbyt pięknie, postanowiłam wrócić na studia. Od października znowu będę studentką pierwszego roku.
Chociaż nie. Wróć. Właśnie po to są te studia, żeby było pięknie.
Ten cały projekt Warszawa jest właśnie po to. Inaczej byłabym teraz w Gdyni. Albo na Wyspach Alandzkich.

Wiecie, zawsze warto uczyć się nowych rzeczy.

Teoretycznie też nigdy nie jest za późno na zmianę, ale praktycznie czasem jest, więc nie warto zwlekać.
Życie mamy tylko jedno i dzieje się ono tu i teraz. Tylko i wyłącznie.

Ja osobiście musiałam dobrnąć do sędziwego wieku lat trzydziestu, żeby to do mnie dotarło, więc czerpcie z krynicy mądrości.

Za kilka dni stuknie mi okrągły rok mieszkania w Warszawie (wiecie, takiego regularnego, a nie pomieszkiwania).
Okrągły rok płacenia podatków w Warszawie.
Okrągły rok wdychania smogu.
Z tej okazji uraczę was drogie dziatki impresją na temat życia w tym mieście. Spoiler: będą głównie plusy dodatnie.

Poza tym podczas mojej nieobecności tutaj dużo pracowałam i dużo czytałam, niestety nie tylko dobrych książek. Te złe były jednak w zdecydowanej mniejszości, za to kilka było fantastycznych. Jesień zapowiada się równie udanie, za chwilę wydadzą się nowi Twardoch i Małecki, a przed chwilą ukazał się nowy tom przygód Joanny Chyłki. Rozwiązał się w nim problem pasożyta, co mnie wielce ukontentowało. Bardzo nie lubiłam tego wątku. Amen.

Zastanawiałam się też nad przyszłością tego miejsca. Nie mam ambicji bycia blogiem eksperckim, więc zostawię to tak, jak jest. Uważam, że lepiej pisać rzadziej, a z sensem (czasem też zdarza mi się pisać rzadko i bez sensu, ale who cares).

To co, do następnego?
Ciao!

Ahoj.
Przed Wami ostatni odcinek z serii "książki miesiąca" w 2016 roku. Grudzień okazał się być dość intensywnym miesiącem, a moje plany czytania na urlopie wzięły w łeb. Trzy książki przeczytałam, dwie zaczęłam, ale jeszcze nie skończyłam, z czego z jedną mogę mieć poważny problem, bo czyta się ją dość ciężko. O ile w listopadzie lektury ułożyły mi się tematycznie w pary, o tyle w grudniu wyszedł groch z kapustą.

Zaczynamy?

Ernest K. Gann - Los jest myśliwym

Tę książkę podesłała mi moja siostra, pasjonatka lotnictwa; ja sama pewnie bym do tego tytułu nie dotarła, bo autor nie jest znany w Polsce. A szkoda, bo przełożył go sam Henryk Krzeczkowski.
To piękna książka pod wieloma względami. Chyba tylko piloci potrafią tak pięknie opisywać niebo. I tylko oni widzą w samolotach ich charaktery i osobowość i jest to na swój sposób romantyczne.
Jest w tej książce wiele wątków. Droga autora do bycia kapitanem w lotnictwie cywilnym. Poczatki lotnictwa cywilnego jako takiego. Lotnictwo w czasie wojny. Losy kolegów pilotów, zwłaszcza tych, których ustrzelił tytułowy myśliwy. Przygody podczas lotów. Rozważania o szczęściu i przypadku, który rządzi losami człowieka. Wszystko zaś opisane z niezwykłą delikatnością i klasą.
Dość długo czytałam te książkę (zaczęłam jeszcze w listopadzie) i na koniec pozostawiła po sobie uczucie lekkiego smutku. Jest to jeden z tych tytułów, które na długo zostają w głowie i nie musicie być pasjonatami lotnictwa, żeby docenić wartość i przekaz od autora, który patrzy na życie z zupelnie innej perspektywy.

Remigiusz Mróz - Behawiorysta

To moje pierwsze spotkanie z prozą Mroza i od razu konkretne. Może nawet aż za bardzo... przyznam szczerze, że po scenie obcinania rąk dziewczynce nie mam ochoty na razie na dalsze poznawanie twórczości tego autora.
Fabuła Behawiorysty jest świetna, z zaskakującym zakończeniem. I bynajmniej nie jest to szczęśliwe zakończenie, za co duży plus. Były prokurator Gerard Edling, tytułowy Behawiorysta, po stracie pracy siedzi na utrzymaniu żony. Pewnego dnia ktoś bierze zakładników w przedszkolu, a transmisję umieszcza w internecie. Bezradne organy ścigania proszą o pomoc Edlinga, który jest specjalistą w czytaniu mowy ciała.
Sama książka jest wciągająca, chociaż na początku miałam wrażenie, że główny bohater jest mało oryginalny i wzorowany na prokuratorze Szackim. Ogólnie modne jest nadawanie swoim bohaterom dziwnych cech, różnych natręctw itd, i to mnie dziwi, bo jako osoba obdarzona takowymi wcale nie uważam tego za fajne i wierzcie mi, że nie czyni to życia ciekawszym, za to bardzo je utrudnia (np. na płaszczyźnie społecznej).
Jeśli nie macie nic przeciwko krwawym opisom, to polecam. Osobiście doceniam niewątpliwy talent Remigiusza Mroza, ale na razie dziękuję za więcej.

Patryk Vega - Niebezpieczne kobiety

Nie spodziewalam się po tej książce niczego dobrego i się niestety nie zawiodłam. Po słabej na maksa "Podwójnej przykywce" Patryk Vega utrzymuje równy, kiepski poziom.
Jeśli to ma być "cała prawda o kobietach w polskiej policji" to chyba serio dzieje się w tej formacji bardzo źle... chociaż jak sądzę to kolejne bzdurki mające się po prostu dobrze sprzedawać.
Miałam nadzieję na jakieś szersze spojrzenie na służbę kobiet w policji, nie tylko funkcjonariuszek, a tu opowieści o nieudanych małżeństwach i romansach z przełożonymi. Był dobry temat, kóry można było dobrze pokazać, ale niestety. Słabizna, zwłaszcza jeśli wie się coś o pracy w policji  z innych źródęł, bardziej wiarygodnych niż książki pana Vegi.

Tyle było czytania w grudniu. Chcę jeszcze podsumować rok i mam nadzieje, że do końca stycznia się wyrobię.

Ciao.