dziewczyna i kot: kwietnia 2016

Lakiery - ulubieńcy ostatnich miesięcy [Astor, Rimmel i Kobo]

Trzej muszkieterowie towarzyszą mi wiernie od kilku miesięcy (z przerwą, kiedy moje paznokcie i skóra były w opłakanym stanie). Jestem lakieromaniaczką, żaden kosmetyk nie wzbudza we mnie takiej ekscytacji jak lakiery (poza różami) i dorobiłam się pokaźnego stadka. Jednak ostatnio ograniczam się tylko do tych trzech - wygląda na to, że minął mi etap szalonych kolorów i zdobień, teraz pora na zachowawczą klasykę. Ciekawi?

Rimmel x Rita Ora - 498 rain rain go away

Jest między nami klasyczna love hate relationship (jednak z naciskiem na love). Ten lakier zobaczyłam na półce u siostry mojej przyjaciółki i zakochałam się w kolorze. W drodze do domu wdepnęłam do Rossmanna i kupiłam swój egzemplarz. Potem malowałam nim paznokcie chyba trzy razy z rzędu, co jest ostatecznym dowodem moich uczuć. Kolor jest totalnie mój - to taki brudasek, taupe z odrobiną fioletu, w buteleczce wygląda bardziej beżowo - ciepło, ale mój odcień skóry wyciąga z niego raczej chłodną szarość (kurcze no nie umiem opisywać kolorów). W każdym razie dla mnie to taki idealny lakier na codzień, nie narzuca się, a wygląda schludnie (nie jestem fanką odcieni nude). Tyle zalet. Wady są dwie. Konsystencja jest dziwna, dość wodnista i podkresla nierówności płytki (plus, że kryje po dwóch warstwach, a słyszałam, że kolekcja Rity kuleje pod tym względem). Trwałość jest słaba - do trzech dni, o ile tylko leżycie i pachniecie. Mimo to mu wybaczam ze względu na obłędny kolor.

Astor quick and shine - 204 Life in Pink

Mam inny kolor z tej serii i bardzo go lubię, więc kiedy poszukiwałam zgaszonego różu, swoje kroki skierowałam właśnie do szafy Astor. Szczerze mówiąc spodziewałam się nieco jaśniejszego odcienia, ale koniec końców 204 bardzo mi się podoba. Jest to dość ciemny, zgaszony róż, nic ponad to. To, co uwielbiam w tym lakierze to bardzo wygodny, sprężysty pędzelek. Krycie jest fenomenalne, jedna warstwa spokojnie daje radę. Trwałość znakomita, do pięciu dni, bez ścierania końcówek i odprysków. Producent obiecuje schnięcie w 45 sekund, ale niestety nie ma tak dobrze. Jednak wciąż czas schnięcia jest krótki. Zmywa się bez problemu. Ideał. Polecam ogólnie całą tę serie, jest świetna jakościowo i dość tania.

Kobo - 11 Sofia

Lakiery Kobo to moi drogeryjni ulubieńcy, mam sześć kolorów. Uwielbiam w nich wszystko, kolory, krycie, trwałość, połysk. Sofia jest bardzo jasnym, rozbielonym fioletem i myślałam, że na paznokciach będzie wyglądał jak biały, ale nie - on wygląda jak jaśniutki fiolet, nie pomylicie go z bielą, nie ma też nic wspólnego z korektorem (taki efekt często daja białe lakiery). Kryje po dwóch warstwach całkowicie i bez smug. Jest to kolor zdecydowanie jasniejszy od Rimmela i bez domieszki beżu. Fajnie komponuje się z topami i myślę, że byłby świetną bazą pod naklejki. Jedyna wada Kobo - nie dostaniecie ich nigdzie poza Naturą.

Jakie są wasze ulubione lakiery? Blogosfera oszalała na punkcie hybryd, sama przymierzam się do nich od jakiegoś czasu, ale sama nie wiem. Życie jest pasmem wyborów, czyż nie?

11:08:00
0 Comments

Jeszcze singielka czy już stara panna?

lifestyle

Jest taka teoria socjologiczna, która mówi, że singlem można być nie wcześniej niż około 24-25 roku życia. Dzieje się tak, ponieważ dopiero w tym wieku nabywamy dojrzałości społecznej. Jest całkiem naturalne, że zanim przekroczymy ten magiczny próg dojrzałości, poszukujemy swojej drogi, swojej wersji siebie, a związki są częste i krótkotrwałe. To jest jak najbardziej ok. Teoria ta zakłada więc, że

bycie singlem to świadomy wybór jednostki

(i nie, nie chodzi o to, o czym mówi kawał z brodą, że jestem singlem z wyboru, bo nikt mnie nie wybrał).

singielka stara panna roszczeniowe trzydziestki

Druga teoria, głoszona przez doktora od metod badań społecznych (studiowałam bowiem socjologię) głosiła, że jeśli dziewczyna nie zaklepie sobie chłopaka do trzeciego roku, to potem zostanie starą panną, bo towar będzie już przebrany. Śmialiśmy się z tego, ale cóż, miał trochę racji. Co prawda wiek panien młodych rośnie, ale wciąż kobiety wychodzą za mąż dość młodo - w 2013 roku średni wiek panny młodej był równy 26 lat (GUS).

Ok, ale co z tymi dziewczynami, które się ociągały i w porę nie wyrwały tego jedynego?

Jest duża szansa, że ocknęły się jako roszczeniowe trzydziestki -

miejska legenda głosi bowiem, że singielki po trzydziestce są porąbane i mają ~~wygórowane~~ jakiekolwiek wymagania wobec meżczyzn. Ja za dwa miesiące będę nią oficjalnie (więc spodziewajcie się zalewu tekstów o tym przełomowym wydarzeniu). Czy singielstwo to był mój wybór? Po części tak, bo nie spotkałam nikogo pasującego, a po części nie - trudno mi wchodzić w nowe znajomości i utrzymywać te już istniejące.

Jest wiele powodów, dla których kobiety zostały same. Były zajęte inwestowaniem w siebie (to jest złe, możecie skończyć jak ta pani, z pięknym domem i objechanym dookoła światem), ich kilkuletni związek się rozpadł lub po prostu żaden związek nie wypalił. W randkowaniu (tak jak we wszystkim) trzeba mieć też farta.

Wolnych i sensownych mężczyzn jest teraz wokół mnie mało. Po pierwsze, ogólnie jest ich mniej niż kobiet, a po drugie większość pasujących wiekiem jest zajęta. Tu dochodzimy do sedna tego tekstu - czy mając ograniczony wybór, mogę wciąż nazywać się singielką? Trudno nazwać to nieprzymuszonym wyborem, jeśli nie bardzo jest z czego wybierać.

Pytanie, kiedy singielka zmienia się w starą pannę?

Czy wtedy, gdy postanawia zamieszkać z kotem? Czy wtedy, gdy płacze po nocach w poduszkę z tęsknoty za tym jedynym? A może wtedy, gdy zaczyna nosić bure, bezkształtne ciuchy i obciachową fryzurę? Albo wtedy, gdy zaczyna o mężczyznach mówić wyłącznie źle? Czy wtedy, gdy znalezienie partnera staje się sensem życia?

Ja nie czuję się starą panną (jednakże jeden warunek już spełniam - mam kota), choć moja babcia uważa, że bycie samej mi przeszkadza i pociesza mnie tak: nie martw się kochana, poczekasz jeszcze parę lat i zaczną się rozwodzić.

Cudna perspektywa. Póki co, robię swoje. I wy też róbcie, dobrze wam radzę.

Ciao.

20:21:00
0 Comments

Tygodnik prawie optymistyczny [6/16]

tygodnik

Miało nie być tygodnika, ale jednak się zebrałam. Do tego jest prawie optymistczny, więc postępy są.

Zacznę od dwóch produktów, które uratowaly mi paznokcie i skórki. Z moją skórą jest niestety tak, że ma swoje humory i już. Jest to związane z tarczycą, ale na szczęście jest to tylko "zwykły" niedobór jodu, więc mam nadzieję, że go posupluję i będzie ok. W każdym razie moja skóra ma okresy, kiedy jest sucha jak wiór i ogólnie kiepska. Szczególnie bolesne jest to na dłoniach, skóra potrafi pękać na kostkach, a skórki są pozadzierane do krwi. Niefajnie, co? Przestaję wtedy malować paznokcie, bo raz, że żaden lakier się nie trzyma, a dwa nie chcę przyciągać uwagi do moich tragicznych rąk. Kiedy mojej tarczycy odbija, przestaje działać wszystko, czego zwykle używam. Ostatnio było naprawdę źle i postanowiłam przeprosić się z olejami (zraziłam się dawno temu i nie było mi z nimi po drodze). Postawiłam na olej z czarnuszki i olej abisyński. Czarnuszka okazała się być ok, ale olej abisyński to ogólnie szał. Zwłaszcza w połączeniu z zatężonym aloesem. Przez tydzień regularnego smarowania (dwa - trzy razy dziennie) wygoiły mi się wszystkie pęknięcia i skórki, a skóra przy paznokciach wróciła do normalnego koloru. Paznokcie również są w dużo lepszym stanie. Wow. Nie udało się to żadnemu kremowi do rąk, a olejowi za 3,10 zł. Nie jest tłusty i nie ma zapachu. Coś czuję, że ten piękniś zostanie ze mną na długo.

Poza tym jestem z siebie dumna, bo mimo permanentnego stresu nie pozwolilam mu zdemolować mojego życia. Nie jest prawdą, że co nas nie zabije to nas wzmocni, ale trudne przejścia dają nam szansę dowiedzieć się czegoś o sobie. Ja na przykład uwierzyłam, że bez względu na to, co we wtorek usłyszę od lekarzy, dam sobie radę. Nie mam wpływu na to, co dla mnie mają, ale mam wpłw na to, co z tą wiadomością zrobię. Amen.

Dołączyłam w końcu do użtkowników lubimyczytać.pl. Jeśli jesteście ciekawi, co teraz czytam, w panelu bocznym znajduje się widżet.

Na blogu ukazały się dwa teksty:

Odkryłam na nowo płytę the xx, a utwór Heart skipped a beat zyskał zaszczytny tytuł piosenki tygodnia.

Wykopaliska sieciowe przyniosły tylko jedno, ale za to jakie odkrycie - nowego, obiecującego bloga ferere. Autorka ma 16 lat i jest weganką. Uwielbiam!

20:58:00
0 Comments

5 ulubionych treningów z YT plus dlaczego lubię ćwiczyć w domu

fitness

Lubię ćwiczyć w domu, bo jestem aspołeczną kreaturą. Przeżyłam okres silnej fascynacji klubami fitness. Był dawno temu moment, kiedy lubiłam Jillian Michaels, ale zrezygnowałam z niej z tego samego powodu, dla którego zrezygnowałam z zajęć w klubie fitness - trening cardio nie działa. Nie mam za to żadnych doświadczeń z naszymi rodzimymi guru fitnessu. Moja przyjaciółka ćwiczy z jedną z nich i lubi, więc to kwestia gustu.

Znacie to powiedzenie szukajcie, a znajdziecie? Prawdziwą miłością okazały się wolne ciężary. Stało się to jeszcze przed instagramowym hypem na przysiady ze sztangą (bowiem wiadomo, że jedynym celem kobiety na siłowni jest wypracowanie bujnego zadka i płaskiego brzucha). W każdym razie długo wydawało mi się, że nie jestem w stanie zmotywować się do aktywności fizycznej w domu, bo:

nie będzie mi się chciało
nie umiałabym rozpisać sobie treningów
nie mam sprzętu

To wszystko zmieniło się, kiedy odkryłam świat treningów na youtube. Rozwiązały one wszystkie wymienione problemy. Nie umiem rozpisać sobie treningów? Nie ma sprawy, podążam za instruktorem. Nie mam sprzętu? Mata, piłka gimnastyczna i zestaw niedużych hantli wystarczą na początek. Nie chce mi się? Nie zastanawiam się, po prostu to robię. Kiedy bardzo, ale to bardzo mi się nie chce, myślę o tym, jak fajnie się czuję słysząc: workout complete!

Ćwiczenie w domu ma wiele zalet. Ćwiczysz w swoim tempie, nikt nie patrzy i nie ocenia. Ćwiczysz, kiedy masz czas i nie tracisz go na wyjście na siłkę i powrót do domu. Robisz HIITa i jesteś czerwona i rozczochrana jak upiór? Spoko, zaraz możesz wziąć prysznic we własnej łazience. Szczerze nie lubię obcych pryszniców. Kiedy robię trening stricte siłowy, lubię ćwiczyć bez butów (ok, HIITy też się zdarzają) i kiedy robię to w domu, nie muszę nikomu tłumaczyć dlaczego. Nie przepadam też za czekaniem na wolną ławeczkę, sępieniem sprzętu (są okazy, które lubią się obłożyć sprzętem, czy jest im potrzebny czy nie) i pozerami. Poza tym boli mnie, jak ktoś robi przeprost w martwym ciągu, bo uważa, że to, ile ma na sztandze jest ważniejsze od techniki. Pamiętajcie dziatki, knowledge is important, but big biceps are importanter.

Jedynym kanałem, któremu pozostaję wierna i oddana jest fitnessblender.

Często podążam za ich planem treningowym, ale mam też okresy freestyle'u, bo są treningi, które szczególnie lubię. Niektóre da się dołączyć do innego, niektóre są samodzielne. Moja ulubiona piątka wygląda tak:

10 Minute butt & thigh workout - mój ukochany trening, z gościem specjalnym. Lubię go dodawać na koniec lżejszych sesji na dolne partie jako tzw. burnout (po naszemu to chyba się nazywa wypalanie). Jeśli nie drżą mi mięśnie po tych ćwiczeniach, to wiem, że nie przyłożyłam się do wcześniejszej sesji. Shame on me.
Kelli's upper body superset workout - trening na górne partie ciała, długi i ciężki, napewno na wyższym poziomie niż 3, lubię do niego cyklicznie wracać, żeby ocenić, czy zrobiłam postępy. Jeśli się przyłożycie, to nawet bez hantli można sie nieźle spocić.
Shoulder sculpting workout - kolejny krótki trening, który lubię dodać na koniec sesji na górną część ciała, świetny do rzeźbienia ramion i naprawdę można się dorobić bolących mięśni następnego dnia. Zawiera jedno z moich ulubionych ćwiczeń, Arnold press.
Daniel's lower body strength workout - prawdziwy killer z bułgarskimi przysiadami. Lubię sesje siłowe z Danielem, są zawsze ciężkie i trudne, ale satysfakcjonujące. HIITy wolę za to robić z Kelli.
Kelli's butt & thigh HIIT cardio workout - mój ulubieniec wśród HIITów, dodaję go na początku sesji na dolne partie.

Nie zarzekam się, że nigdy nie wrócę na siłownię, bo pewnie przyjdzie taki moment, że będę potrzebować większych ciężarów niż mam. Albo stanę się nagle zwierzęciem stadnym i zapragnę należeć do pakerskiej rodziny. Życie bowiem bywa przewrotne.

Ciao.

18:08:00
0 Comments

Książki marca

książki

Zgodnie z zapowiedzią przychodzę dziś z tekstem o książkach marca.

Zupełnie przypadkowo dwie z nich (czyli 50%) są literackimi wariacjami na temat zespołu Aspergera, dwie pozostałe natomiast są z Finlandii. Nie ma to żadnego związku, ale może chcielibyście wiedzieć.

Riikka Pulkkinen, Prawda, Noir sur Blanc 2012

Wszystko zaczyna się od tego momentu, gdy mężczyzna wyszedł przez drzwi. Wszystko zaczyna się od tego, gdy dziecko spytało, czy się jeszcze kiedyś zobaczymy, a ja powiedziałam, że zobaczymy sie jutro, chociaż wiedziałam, że to kłamstwo. Wszystko zaczyna się od tego, gdy leżałam na podłodze w przedpokoju przez jedenaście dni (234).

Mój faworyt z prezentowanej czwórki. To mocna, gęsta opowieść o kobietach, miłości, zdradzie i przebaczeniu. Jednocześnie jest to typowa dla literatury fińskiej oszczędna w słowach forma, która podskórnie tętni od emocji, jak zamarznięta rzeka, która pod lodem kryje wartki nurt. Pulkkinen opowiada historię kilku kobiet, babki, matki, córki i kochanki, a ich życie splata się w jedną całość, tworzy zamkniętą całość, tak jakby los wnuczki był powtórzeniem losu babki, Nie jest to książka z gatunku łatwych i szybkich, ale warto.

Na podstawie książki powstał w Finlandii spektakl.

Antti Tuomainen, Uzdrowiciel, Albatros 2013

Dystrybutor opisuje tę pozycję jako książkę kryminalną, ale nie liczcie na kryminał w skandynawskim stylu. To raczej coś w stylu postapokaliptycznej wizji. Historia rozgrywa się w niedalekiej przyszłości, ziemia jest zrujnowana przez ludzi, dlatego ciągle pada deszcz. Helsinki są zdewastowane, a w mieście grasuje morderca podpisujący się jako Uzdrowiciel. Czy napewno chodzi mu o zemstę za zrujnowany klimat? Główny bohater Tapio poszukując swojej zaginionej żony Johanny, odkryje nie tylko kim jest Uzdrowiciel, ale pozna również siebie i ludzi, których nazywa swoimi przyjaciółmi. Przewrotność tej historii jest największą siłą tej książki. Tak naprawdę wcale nie chodzi tu o to, co widać na pierwszy rzut oka. Taka własnie jest literatura fińska i za to ją uwielbiam.

**Graeme Simsion, Projekt Rosie,** Media Rodzina 2013

Ksiązka Simsiona to zabawna i lekka opowieść o trudnościach życia z ASem (choć życie z tą przypadłością nie jest ani zabawne ani lekkie szczerze mówiąc). Don Tillman poszukuje żony. Problem w tym, że ma trudności z nawiązywaniem i utrzymywaniem kontaktów społecznych. Jest zbyt drobiazgowy i sztywny, nie umie żartować i wszystko bierze dosłownie. Don ma zespół Aspergera. Jego przyjaciel Gene postanawia mu pomóc, podsyłając rózne kandydatki. Jednak dopiero poznanie Rosie, która prosi Dona o pomoc w ustaleniu, kto jest jej ojcem, rozpoczyna zmianę w jego życiu. W poszukiwaniu ojca Rosie wyruszą w szaloną podróż. Kto okaże się ojcem Rosie i czy projekt "Żona" skończy się sukcesem?

Mark Haddon, Dziwny przypadek psa nocną porą, Świat Książki 2004

Ostatnia książka w marcu, mam wobec niej mieszane uczucia. Jej bohaterem i narratorem jest Christopher, Ma 15 lat i 3 miesiące, mieszka w Swindon (zgadzam się z nim, brzydkie miasto) i właśnie odkrył, że ktoś zamordował Wellingona, psa jego sąsiadki. Christopher postanawia wyjaśnić tę zagadkę, przy okazji wyjdą też na jaw brudne sekrety w jego rodzinie, a rozwikłanie zagadki zaprowadzi go aż do Londynu. Christopher ma Aspergera, ale osobiście uważam, że jego objawy wskazują bardziej na autyzm, niż na AS. Wiem, że książka jest już leciwa, ale mimo wszystko, dzieci z Aspergerem zwykle nie muszą chodzić do szkół integracyjnych. Książka mnie zmęczyła, nie polubiłam żadnego z bohaterów i nie zamierzam już nigdy do niej wracać (tak, do ważnych dla mnie książek wracam).

Co u Was było czytane w marcu? Podzielcie się! Mam długą listę oczekującyh książek, ale zawsze jestem otwarta na pomysły.

Ciao.

12:44:00
1 Comments

Tygodnik wiosenny [5/16]

tygodnik

13:34:00
0 Comments

Czy warto się zmuszać do robienia tego, czego się nie czuje?

lifestyle

To zależy do czego. Warto się zmuszać dla rzeczy, które przynoszą nam korzyści, rozwijają nas, zostawiają coś w naszym życiu. Nie warto dla tych, które są błahe, które nic nie wnoszą poza frustracją. Pomijam sprawy, na które nie mamy wpływu.

Wiadomo, nie wszystko robimy ze śpiewem na ustach, ale umówmy się: są rzeczy, które lepiej robić dla własnego dobra. Nawet, jeśli bardzo się nie chce. Najlepiej zaś - w ogóle z pewnego rytmu nie wypadać. Wiecie jak to działa - dziś odpuszczę trening, nic się nie stanie. Ok, kolejny też mogę sobie darować, nadrobię jutro. I co? Jutro nie nadchodzi, a ja mam w plecy miesiąc (kwartał, rok - niepotrzebne skreślić) treningu. Kiedy to minęło, nie mam pojecia. Znacie to? Ja też.

Taki kryzys dopada większość ludzi, nie tylko tych, którzy zmuszają się do każdego treningu, ale też tych, którzy są pasjonatami wysiłku.

Osobiście uważam, że lepiej jest zmniejszyć intensywność treningu, ale zachować ciągłość, niż przestać w ogóle.

Z tego samego powodu staram się zachować ciągłość tego bloga, chociaż jest mi obecnie trochę trudno, ale lepiej jest dodać jeden wpis tygodniowo niż przestać pisać w ogóle. Dopóki będzie to dla mnie ważne miejsce, dopóty będę utrzymywać ten rytm. Złe dni w końcu mijają.

To samo jest z innymi sprawami,np. z piciem wody. Nie lubię wody okrutnie, a powinnam ją pić, dla własnego pożytku. Dlatego piję, mam odmierzone półtora litra, które muszę dziennie wypić i tyle. Nie należy się zastanawiać, czy lubię tę czynność czy nie, trzeba to po prostu zrobić.

Są też sprawy, które można sobie odpuścić. Wiem, że w dobie haseł typu musisz być najlepszą wersją siebie odpuszczanie brzmi jak herezja. Szczerze mówiąc, mam to gdzieś. Nie zamierzam tracić czasu na zmuszanie się do czegoś, czego nie lubię i co nie przynosi mi korzyści, czy to zdrowotnych czy rozwojowych. Nie zmuszam się do kontaktu z ludźmi, którzy ciągną mnie w dół ani z tymi, których nie lubię. Bywa to trudne, bo z niektórymi dzieli się np. przestrzeń w pracy, ale staram się jak mogę, a już napewno nie wkładam w te kontakty żadnych uczuć.

Niektórzy nie lubią jazdy na rowerze, spoko, świat się nie zawali przez tych, którzy wolą na piechotę. Nie mam ochoty się też zmuszać do chodzenia do kina i ekscytowania się kinematografią, jeśli szczerze mówiąc ani mnie ona ziębi ani grzeje. Nie chcę też zmuszać się do picia piwa w knajpie, bo piwa nie lubię. Nie lubię ćwiczyć gry na gitarze i do niczego nie jest to mi ani nikomu potrzebne. Nieudolne rzępolenie nie przynosiło mi nic, poza poczuciem straconego czasu, wiec bye gitaro. Mam lepsze metody rozwoju.

Nie chodzi o to, żeby z góry odrzucać to, czego nawet nie spróbowaliśmy, a co wydaje się nieinteresujące. Ale jeśłi coś robicie i czujecie, że to nie wasza bajka, lepiej odpuścić. Dla naprawdę ważnych rzeczy warto się pomęczyć, ale dla bzdur? Nigdy. Zmuszanie się rodzi frustrację, Widzieliście kiedyś kobiety, które z zaciśniętymi ustami podawały do stołu? Jest takie powiedzenie wśród psychologów, albo ekspresja, albo depresja. Zgadnijcie, którą formę wybierają ludzie zaciskając usta w linijkę? I to wszystko przez głupi obiad, przez zmuszanie się do rzeczy, których się serdecznie nie znosi. Ok, to był ekstremalny przyklad.

Nie chodzi o to, żeby arbitralnie komuś narzucać, co jest warte zmuszania się, a co nie. Są sprawy, do których po prostu nie ma się serca, więc jedyne pytanie jakie pozostaje to takie, co jest naprawdę warte wysiłku?

Pssst! Niezbyt lubię też robić zdjęcia, nie sądzę, że jestem dobrym pstrykaczem i nie zmuszam się do tego. Jedno wielkie NIE. ale wiem, że instagram i te sprawy... blogowi zrobiłoby to dobrze. Czasem coś, co kiedyś nie przynosiło żadnych korzyści, może z czasem nabrać znaczenia, wciąż w to nie wierzę, ale chyba tak jest...

12:00:00
0 Comments

Pages

Lakiery - ulubieńcy ostatnich miesięcy [Astor, Rimmel i Kobo]

Rimmel x Rita Ora - 498 rain rain go away

Astor quick and shine - 204 Life in Pink

Kobo - 11 Sofia

Jeszcze singielka czy już stara panna?

bycie singlem to świadomy wybór jednostki

Jest duża szansa, że ocknęły się jako roszczeniowe trzydziestki -

Pytanie, kiedy singielka zmienia się w starą pannę?

Tygodnik prawie optymistyczny [6/16]

5 ulubionych treningów z YT plus dlaczego lubię ćwiczyć w domu

Książki marca

Zgodnie z zapowiedzią przychodzę dziś z tekstem o książkach marca.

Riikka Pulkkinen, Prawda, Noir sur Blanc 2012

Antti Tuomainen, Uzdrowiciel, Albatros 2013

**Graeme Simsion, Projekt Rosie,** Media Rodzina 2013

Mark Haddon, Dziwny przypadek psa nocną porą, Świat Książki 2004

Tygodnik wiosenny [5/16]

Czy warto się zmuszać do robienia tego, czego się nie czuje?

Kim jestem

Śledź nas

Polecane

Stracone pokolenie.

Kategorie

Najnowsze

Archwium

Popularne

Instagram

Pages

Rimmel x Rita Ora - 498 rain rain go away

Astor quick and shine - 204 Life in Pink

Kobo - 11 Sofia

bycie singlem to świadomy wybór jednostki

Jest duża szansa, że ocknęły się jako roszczeniowe trzydziestki -

Pytanie, kiedy singielka zmienia się w starą pannę?

Zgodnie z zapowiedzią przychodzę dziś z tekstem o książkach marca.

Riikka Pulkkinen, Prawda, Noir sur Blanc 2012

Antti Tuomainen, Uzdrowiciel, Albatros 2013

Graeme Simsion, Projekt Rosie, Media Rodzina 2013

Mark Haddon, Dziwny przypadek psa nocną porą, Świat Książki 2004

Kim jestem

Śledź nas

Polecane

Kategorie

Najnowsze

Archwium

Popularne

Instagram

**Graeme Simsion, Projekt Rosie,** Media Rodzina 2013