Ahoj sylwestrowo.
Trudno mi uwierzyć, ale to ostatni tygodnik w tym roku. Nadal byczę się na urlopie, więc mało się działo. Jeśli jednak chcecie się dowiedzieć, co mnie spotkało u dentysty, czym się upiłam i co myślę o mijającym roku to zapraszam.

Fajerwerki są fajne, ale dla zwierząt to tortura. 

Uważajcie na swoich milusińskich, a najlepiej nie wypuszczajcie ich z domu. Zimne ognie też są super, a nie przyprawiają nikogo o zawał serca.

Udało mi się dostać do dentysty. 

Ząb niestety do leczenia kanałowego, ale za to doktor okazał się być fantastyczny: miły, profesjonalny i świetnie robi zastrzyki. A wierzcie mi, miałam ich robione naprawdę dużo.
Jedynym minusem jest to, że muszę teraz jeździć do Lublina na każdą wizytę, ale powiedzmy, że da się to przeżyć.
Jeśli poszukujecie dobrej przychodni dentystycznej i/lub ortodontycznej  w Lublinie to polecam Węglin Medical.
Grunt, że nowego roku nie witam z ułamanym zębem.

Po raz pierwszy od bardzo dawna się upiłam. 

Nie wstawiłam. Schlałam się. Winem. Oszczędzę wam szczegółów tej kompromitującej historii, napomknę tylko, że zasnęłam w busie i przyjechałam swój przystanek. Mam w sobie jakieś pokłady silnej woli, które pozwoliły mi podnieść tyłek z siedzenia, żeby wysiąść na następnym.
Jednakże nie rzygałam, nie mialam kaca, niczego nie żałuję i chętnie bym to powtórzyła. Amen.

Na blogu pojawił się jeden, za to dość osobisty tekst

• Dlaczego nie chcę reanimować przeszłości

Wykopaliska internetowe są tym razem bardzo skromne:

• Felieton Macieja Nowaka o niewidzialnych ludziach (piękny i mądry)
• Słownik smutków nieoczywistych

Jakie macie plany na dzisiejszy wieczór? Ja stawiam na polarową piżamę (w Lublinie jest naprawdę zimno), koc i książkę. Udało mi się ostatnio kupić w promocji w Matrasie "Krótką historię siedmiu zabójstw" i wezmę się za nią zaraz po nowym roku.

Ten rok dzieli się dla mnie na dwie wyraźne części, pierwsza była naprawdę kiepska, ale tak na maksa. Przy czym sporo się o sobie dowiedziałam, więc jest to jakiś plus.
Zaczęło się u mnie poprawiać po powrocie z Anglii pod koniec lipca. W październiku zmieniłam pracę i przeprowadziłam się do Warszawy i tak oto zastał mnie koniec roku.
Nie robię żadnych postanowień, ale mam pewne plany do zrealizowania w 2017. I żeby kurde nie wiem co, to je zrealizuję.

Tymczasem drogie dziatki, udanego wieczoru, cokolwiek robicie.
Bawcie się dobrze dzisiaj i cały nadchodzący rok.

Ciao.

Do napisania tego tekstu natchnęło mnie  spotkanie z dawno niewidzianymi znajomymi. Kiedyś można nas było nazwać przyjaciółmi, ale czas wiele zmienia. 

Czasem my się zmieniamy.

Czasem też zmieniają się przyjaciele i już nie jest wam po drodze.

Czasem wydarzy się coś, co zmienia waszą relację.

Nasze życie obecnie nie jest ani lepsze ani gorsze od tego sprzed kilku lat.
Jest po prostu inne.

Ja w każdym razie chcę żyć tym, co jest, bez sztucznego podtrzymywania przeszłości przy życiu. 

Ahoj świątecznie.
Z tygodnika dowiecie się o moim pierwszym razie, nowym Pezecie oraz dlaczego czuję się jak bez ręki.

Zrobiłam sobie pierwsze w życiu hybrydy. 

Wybrałam kolor Mousy Day od NeoNails i okazało się, że miałam nosa. Kolor jest IDEALNY. Aplikacja też poszła całkiem sprawnie jak na pierwszy raz z hybrydą, ale maluję paznokcie od bardzo dawna, więc mam niejaką wprawę. Mam ochotę na więcej i zastanawiam się nad kupnem własnej lampy. Kurde, mówili, że nie ma powrotu do klasycznych lakierów, a ja nie wierzyłam. Mam nadzieję, że ściąganie okaże się na tyle kłopotliwe, że mi przejdzie.

Pezet wydał nową piosenkę. 

Można jej posłuchać na Tidalu, ale można też (o ile zaraz nie usuną) tutaj. Fantastyczny kawałek, muzycznie i tekstowo i bardzo sie cieszę, że nie jest to nic w stylu Radio Pezet, która to płyta była dla mnie mega słaba i po niej rozczarowana zarzuciłam słuchanie Pezeta na długo.

Z powodu korków spóźniłam się do dentysty, a ponieważ pan doktor nie może czekać dłużej niż 15 min bo śpieszy się do drugiej kliniki, wizyta została odwołana. Ja natomiast zostałam na święta z ułamanym zębem. Alleluja.
Zastanawia mnie natomiast, ile czasu miałam przeznaczone na wizytę, skoro byłam omówiona na 13, a o 14 dentysta miał już następnego pacjenta w innym miejscu. Dodam, że sama konsultacja kosztuje w tym gabinecie 100 złotych polskich.
Marne są szanse, że ktoś przyjmie mnie w przed nowym rokiem, ale będę szukać, więc życzcie mi szczęścia.

Nadal nie doczekałam się moich podkładów. Postanowienie na nowy rok: omijać inpost szerokim łukiem.

Ostatnie i najgorsze: zgubiłam słuchawki!!

A ja bez słuchawek to jak bez ręki... czekam, aż otworzą sklepy po świętach i biegnę kupić nowe. Swoją drogą, nie pamiętam, kiedy ostatnio coś zgubiłam. To chyba wpływ życia w Warszawie.

Trudno uwierzyć, ale to przedostatni tygodnik w tym roku. Ponieważ nie wybieram się na żadną imprezę sylwestrową, zakładam wariant optymistyczny, że w następną sobotę skrobnę ostatni tygodnik w 2016 roku.

Na razie jednak mamy święta.



Jedzcie, pijcie i bawcie się dobrze.

Ciao.

Ahoj.

Nie działo się u mnie w tym tygodniu wiele, bo praca, praca i (tak, zgadliście) praca, ale jeśli postanowicie czytać dalej (zróbcie to, serio), to z tego tygodnika dowiecie się o moich książkowych planach, zakrzywieniu czasoprzestrzeni w Warszawie oraz ile można czekać na jedną małą przesyłkę (podpowiem wam: za długo).

Warszawa to dziwne miasto. 

A propos czytania, już miałam w kolejce tylko dwie książki (obie Mankella), ale niespodziewanie wpadł mi jeszcze "Behawiorysta" Mroza i mam zamiar się za niego wziąć jeszcze dziś. 

Dużo szumu było wokół tej książki i mam nadzieję, że nie zawiodę się tak jak na Puzyńskiej. "Motylek" to moja osobista wtopa roku, ale o tym jeszcze napiszę.
Mankella zaś odsuwam z powodu świadomości, że oto mam na biurku jego dwie ostatnie książki i jak je już przeczytam, to koniec. Nie będzie już nic nowego, nigdy. To mnie bardzo smuci, bo cenię bardzo jego twórczość, a zwłaszcza te najnowsze książki. 

Zamówiłam sobie próbki podkładów mineralnych Amilie, bo nie przepadam za podkładami tradycyjnymi (choć kusi mnie Kat von D).

Grudzień już dobrze rozpędzony, a ja tymczasem o książkach przeczytanych w listopadzie...Może porzuciłabym temat w tym miesiącu, ale listopad okazał się bardzo udany książkowo. Twardoch podwójnie, Tyrmand, Dutton, Palahniuk. Same smakowitości. I nie zmienia tego nawet jedna wtopa, o której na końcu.

W listopadzie książki w sposób niezamierzony ułożyły mi się w pary. Zły i Król portretują przedwojenną i powojenną Warszawę, zaś Przemienienie to taka fabularna wersja Mądrości psychopatów. 

Szczepan Twardoch - Król

Czekałam na tę książkę z niecierpliwością. To była ostatnia szansa dana Twardochowi po wstrząsie jakim był dla mnie Drach. Doceniam go jako pisarza, ale brutalność Dracha była dla mnie nie do przejścia.
Kupiłam Króla i kilka dni chodziłam wokół niego, zanim zdecydowałam się zacząć czytać. Kiedy już zaczęłam, nie mogłam się oderwać. Przeczytałam Króla w jeden wieczór i długo zbierałam szczękę z podłogi. Jest 1937 rok, Warszawa, żydowski bokser Jakub Szapiro zabija pewnego sklepikarza, a wszystkiemu przygląda się latający kaszalot. W tle mamy polsko-żydowskie antagonizmy, piękne kobiety, drogie samochody i broń, wszystko opisane z absolutną klasą. Jeśli przychodzi mi na myśl jakieś określenie tej książki, to takie, że ma ona elegancję i klasę.

Leopold Tyrmand - Zły

Jeśli miałabym wskazać najlepszą książkę-poemat o Warszawie, bez wahania wskazałabym Złego. Szczegółowość i plastyczność opisów pozwala poczuć klimat dawnej stolicy, której już niestety nie ma. Historia dzieje się w rozkopanej, powojennej Warszawie, kiedy to pojawia się nieuchwytny "mściciel" próbujący zaprowadzić porządek na ulicy (lub tylko się tak wszystkim wydaje) i który szybko zostaje przez media ochrzczony mianem "Złego".
Sama historia jest dobra, natomiast to, co mnie urzekło w tej książce, to styl, w jakim została opowiedziana- barwny, żywy i soczysty. Ogromnym atutem Złego sa bohaterowie, fantastycznie sportretowani i obdarzeni tak charakterystycznymi imionami jak Olimpia Szuwar, Filip Merynos czy cechami jak pan w meloniku... cudowna książka i bardzo żałuję, że ogólnie Tyrmand napisał niewiele.
Polecam też Dziennik 1954, fantastyczne świadectwo życia w czasach stalinizmu.

Kevin Dutton - Mądrość psychopatów

Oh la la, namieszała mi w głowie ta książka...Kevin Dutton niewątpliwie ma talent pisarski (a nie o wszystkich naukowcach można to powiedzieć...) i chociaż temat jest trudny, a książka naładowana nazwiskami i badaniami to czyta się ją z przyjemnością i prawdziwym zainteresowaniem. O ile oczywiście macie umysł na tyle otwarty, że jesteście w stanie zaakceptować fakt, że psychopaci to nie tylko seryjni mordercy, ale znacznie częściej świetnie przystosowani i poważani członkowie społeczeństwa.
Ostatnio ukazała się kontynuacja tej książki, przymierzam się i do niej i mam nadzieję, że Dutton nie porzucił swojego lekkiego, dowcipnego stylu.

Szczepan Twardoch - Przemienienie

Twardoch na bis. O Przemienieniu krążą skrajne opinie, albo że świetne, albo że gniot. Osobiście jestem w tej pierwszej grupie. Nie jest to może książka z tej samej półki co Król, ale Król to klasa sama w sobie, a Przemienienie jest po prostu dobrze napisane. Antek Szarzyński, główny bohater jest (voila!) psychopatą i ma na to papiery, chociaż ja wpadłam na to wcześniej niż mowa o tym w książce i to dzięki lekturze profesora Duttona. Antek jest też świeżo upieczonym esbekiem, który trafia do wydziału zajmującego się werbunkiem księży jako TW, ale wkrótce postanawia na własną rękę wyjaśnić tajemnicę swojego drugiego, tajnego wydziału i jak się okaże także swojej tożsamości. W tle paradują barwne postacie, a całość jest bardzo Twardochowa, męska i dobrze przemyślana. Moim zdaniem trochę niezasłużenie stoi w cieniu innych książek tego autora, ale domyślam się, że problem współpracy kleru ze służbami bezpieczeństwa, homoseksualizm i rosyjscy agenci to trochę zbyt dużo kontrowersji na raz.

Chuck Palahniuk - Fight Club

Cóż moge powiedzieć... klasyk nad klasykami. Nie wiem sama, od jak dawna miałam te książkę na Kindle'u zanim zdecydowałam się ją przeczytać. Chyba bałam się, że nie dorówna filmowi. Dorównała. Być może czytałabym ją inaczej, gdybym nie znała fabuły, gdybym nie miała przed oczami Tylera z twarzą Brada Pitta i Marli o twarzy Heleny Bonham-Carter...

Leena Lehtolainen - Na złym tropie

Jest i nasz bubelek. Męczyłam się z nim długo.
To jedna z częsci popularnego w Finlandii cyklu o komisarz Marii Kallio. Może źle się stało, że zaczęłam przygodę z nim od środka (Na złym tropie to chyba dziesiąty tom), ale nie porwała mnie w ogóle i nie mam ochoty na przeczytanie całej serii. Sformułowanie "pieczywo bezglutenowe" pada pińcet razy i jest odmieniane na wszystkie sposoby, bohaterowie kręcą się w miejscu, a najgorsze i tak jest słodko pierdzące zakończenie, w którym to jedyna wyrazista bohaterka Ursula traci cały swój urok. Dodatkowo mamy masę postaci, wszystkie obdarzone trudnymi fińskimi imionami, przez co trudno zapamiętać kto jest kim i dlaczego. Ot, czytadło do autobusu miejskiego. Nie, nie i jeszcze raz nie.

Listopad był bardzo udany, ale grudzień też zapowiada się bardzo dobrze. Plan jest taki, żeby zakończyć rok z Henningiem Mankellem.

Uświadomiłam sobie też, że nie umiem pisać o książkach, to jest jak z miłością, o tym sie nie mówi, to się czuje czyta.

Ciao!

Ahoj.

Z tego numeru tygodnika dowiecie się, czym są fińskie starocie, skąd się wzięły francuskie barany i dlaczego boląca głowa zmusza mnie do egzystencjalnych rozważań.
Gotowi?

Grudzień jest depresyjnym miesiącem ze względu na mizerną długość dnia, więc się doświetlam. To w bombce to prawdopodobnie jelonek, choć wygląda jak kozioł szatana.

Wiecie, jak często mam wyrzuty sumienia, że przestałam pisać tygodnik regularnie (i że w ogóle przestałam pisać regularnie)? Ale równie często (czyli bardzo często) mówię sobie, że hej, to moje miejsce i piszę kiedy chcę, to nie jest moja praca, już jedną mam i wystarczy. Czy zmniejsza to moje wyrzuty sumienia? Niezbyt. Także tego.

Moja nieobecność ma swoje wytłumaczenie - przeprowadziłam się w połowie października i od tego czasu byłam pozbawiona internetu. 

Najpierw mnie to jakoś denerwowało, ale potem zaczęło mi się podobać, ile mam czasu i co mogę z nim zrobić. W tym tygodniu wrzucę tekścik o tym eksperymencie, także stay tuned. Powoli wracam jednak do żywych, ale raczej już nie w takim zakresie, jak kiedyś. Jestem panią swojego czasu, ok?

Firma, w której mam zaszczyt pracować poniekad zmusiła mnie do powrotu do nauki francuskiego. 

Toteż się uczę, wisi nade mną praca domowa na jutro, ale najpierw blog. Trzeba mieć priorytety. Owszem, miałam zamiar wrócić do nauki, ale w nieokreślonej przyszłości, ale nieokreślona przyszłość dopadła mnie znienacka. Okazało się, że pamietam jednak więcej niż mi się wydawało. A wydawało mi się, że pamiętam tylko dwa wyrażenia: "va t'en" (wynocha) i "revenons a nous moutons" co w dosłownym tłumaczeniu znaczy "wracajmy do naszych baranów", a w niedosłownym znaczy "wróćmy do tematu rozmowy". Najwyraźniej małpki w mojej głowie postanowiły wziąć się do roboty i pootwierać mi różne zapomniane szufladki.

Przeszłam w tym tygodniu migrenę roku, taką z rzyganiem z bólu. 

Rok się już kończy, więc mam nadzieję, że ewentualny kolejny atak nie przebije tego ostatniego. Wiecie co jest w tym najgorsze? Nie ból. Rzyganie. Rzyganie to taka czynność, która pozbawia cię kontroli nad własnym ciałem. Nie ważne, jak bardzo chcesz to powstrzymać, twoje ciało ma inny pogląd na tę sprawę i już, Lubię mieć życie pod kontrolą, a tu przychodzi migrena i pokazuje mi fucka. Takie mnie naszły egzystencjalne rozkminy w toalecie gdzieś na starych Włochach.
Mówię wam, niefajne to było.

Ogólnie grudzień mija mi na razie z prędkością światła (w przeciwieństwie do listopada, który wlókł się niemiłosiernie), więc w związku z tym, że ograniczam net nie mam żadnych wykopalisk.

Wzięło mnie za to na starocie muzyczne i to na dodatek z Finlandii.

Poets of the fall - Late Goodbye

Phoenix Effect - Perfectly good day

Mam ich jeszcze kilka, ale dla waszego dobra zachowam je dla siebie.
Tyle na dziś. Za dwa tygodnie będziemy już w połowie świąt. Dacie wiarę?

Ciao!