Z tygodnika czarnego dowiecie się (o ironio) o kolorowych ziemniakach, dlaczego prawie miałam zawał i co dalej z blogiem. 

Gotowi? Go!



Po dość intensywnych tygodniach moje życie wyhamowało, co nie jest ogólnie złe.
Na razie cieszę sie ostatnim tygodniem wolności przed powrotem na etat. Przede mną szukanie mieszkania i przeprowadzka, ponieważ opuszczam mój ukochany Lublin na rzecz stolicy. Tak więc od przyszłego tygodnia będę już mogła tytułować się słoikiem. Jednak nie zamierzam tego robić, bo mam do tego określenia awersję. Jest ono w moim odczuciu pogardliwe, a ja nie chcę karmić rzeczy, które będą mnie ciagnąć w dół.

Najważniejszym wydarzeniem minionego tygodnia była debata w Sejmie nad projektem ustawy "aborcyjnej". 

O ile do tej pory śledziłam to wszystko z dystansu, o tyle teraz sprawa zrobiła się na tyle poważna, że pora działać. W całej Polsce odbywają się demonstracje w ramach czarnego protestu, ja dołączam w Warszawie w sobotę i o ile mi się uda w tę środę w Lublinie, więc jeśli nie jest Wam obojętny los kobiet, przyjdźcie i pomóżcie. Wszystkie ręce na pokład i ratujmy kobiety! Jeśli zas jesteście ciekawi mojego zdania na temat zaostrzenia ustawy, to zapraszam tu:

Wkurwione kobiety

Swoje wrażenia z szukania lokum opisałam w tygodniku bez historii, niewiele się w tej kwestii zmienilo. Z racji tego, że będę pracować na Włochach, postanowilam szukać mieszkania gdzieś w okolicach Ochoty. Ochota jest ładną dzielnicą, chociaż oczywicie wolałabym którąś z Prag.

Zrobiłam sobie listę rzeczy do zabrania i do uzupełnienia i jest ona długa. a jeszcze nie zaczęłam się pakować... smuteczek. Selekcja będzie bolesna.

Mój laptop dał mi prawie zawał serca kiedy najpierw postanowił się bez powodu zawiesić, a potem nie chciał się włączyć. 

W sumie głównie korzystam z tableta, ale bloga jest mi wygodniej prowadzić na lapku. Tak więc już miałam przed oczami sumę, jaką będę musiała wyłożyć na nowy sprzęt, ale na szczęscie dziad się namyślił i ruszył. Wiem, że i tak czeka mnie wymiana na lepszy model, ale teraz mnie nie stać, a byle czego nie chcę kupować. Mam zasadę, że kupuję rzecz najlepszą, na jaką mnie stać, a teraz w związku z przeprowadzką nie stać mnie na nic dobrego. Thug life baby.

Zastanawiam się nad rozdzieleniem tego bloga na dwa niezależne, to znaczy ten i drugi stricte książkowy. 

Dużo czytam, ale nie wiem, czy aż tak dużo, żeby z tego powodu porywać się na drugi blog. Plus nie jestem pewna, czy znajdę na to wszystko czas, bo nie lubię i nie chcę robić nic na odwal się, Sam blog też przejdzie lifting, bo chce się przenieść na własny serwer oraz zmienić jego wygląd, może nie drastycznie, ale jednak. Widzę pewną tendencję w doborze tematów, więc zobaczymy, gdzie mnie to doprowadzi.

Będąc przy sprawach blogowych, ukazały się trzy teksty:

• Stracone pokolenie

• 5 rzeczy, które zrobię tej jesieni

• Wkurwione kobiety [SETKA]

Panowie życia i śmierci z Wiejskiej, właśnie na serio wkurwiliście sporo kobiet w tym kraju. Tradycyjnie już macie to w głębokim poważaniu, prawda?

Dawno temu obiecałam sobie, że ten blog będzie apolityczny. Ja sama nie jestem, ale to nie ma znaczenia.

Problem pojawił się, kiedy polityka postanowiła wejść w moje (i innych kobiet) życie i już nie można dłużej udawać, że nic się nie dzieje.

Nie miałam wielkich złudzeń, że projekt liberalny przetrwa pierwsze czytanie. Ciemnogród w Polsce ma się nad wyraz dobrze. Nie sądziłam jednak, że przejdzie ten drugi. Ten, który odbiera kobietom jakąkolwiek podmiotowość. Który stawia zarodek ponad życie.

Tak naprawdę w tej awanturze nie chodzi tylko o prawo do aborcji. Chodzi przede wszystkim o to, że ciężarna kobieta staje się zakładnikiem własnego brzucha. 

Nie będzie ratowana dopóki jej stan bezpośrednio nie zagrozi jej życiu. Zresztą, jak określić kiedy stan kobiety staje się na tyle poważny, że za ratowanie jej nie będzie grozić lekarzowi i samej kobiecie odpowiedzialność karna? Już teraz lekarze dostali do ręki oręż w postaci "klauzuli sumienia" i niektórzy z niego ochoczo korzystają, odmawiając przepisywania antykoncepcji hormonalnej czy nawet cesarkiego cięcia. Co zrobią teraz, działając pod ustawą, która uznaje pierwszeństwo ratowania zarodka nad ratowaniem zdrowia kobiety? Może pójdźmy dalej i wprowadźmy obowiązek dzielenia się organami, wszak życie jest ważniejsze od zdrowia. W obecnych realiach żeby pobrać organy od martwego człowieka trzeba mieć zgodę jego bliskich. Dorosła, świadoma kobieta nie może jednak decydować o sobie. Jej życie i zdrowie jest niczym wobec kilkutygodniowego zlepka komórek niezdolnych do samodzielnego egzystowania.

Co ma do zaoferowania ustawa antyaborcyjna poza odebraniem kobiecie prawa do decydowania o sobie? Nic. Żadnej edukacji seksualnej (wiadomo, jak nie będzie się edukować dzieci to pozostaną czyste i niewinne aż do ślubu). Żadnego in vitro. Tylko kreatury w postaci Chazana i Terlikowskiego, nazywającego dwunastolatkę kobietą. Szacun.

To, że Polska nie jest i nie była krajem przyjaznym kobietom, wiadomo nie od dzisiaj. Po raz pierwszy wystąpiono jednak jawnie przeciwko połowie narodu, pokazując butę i arogancję wobec 215 tysięcy ludzi, którzy podpisali się pod projektem ustawy. Pokazując, jak niewiele znaczy dla nich zdanie wyborców. Czy to daje im poczucie władzy? Czy chodzi o wzmocnienie podziemia aborcyjnego? Czy chcą się po prostu pobawić kobietami, pokazując, że są panami życia i śmierci?

Zrobiliście duży błąd. Nie doceniacie nas.
Nie wiecie, do czego są zdolne wkurwione kobiety.

Jesień.
Plany.
Świetnie się składa, bo lubię i jedno i drugie. Jesienią łapię oddech po lecie, a tej jesieni przeprowadzamy się z kotem na dłużej do stolicy. Idzie nowe, czujecie to?
Będzie się działo.
Ciekawi, jakie mam plany na jesień 2016?

1. Zamówię jakieś szmatki z shein/romwe.

2. Zapiszę się na krav magę.

3. Będę suplementować witaminę D.

4. Zrobię nowy tatuaż.

5. Pojadę do Gdyni.

O stracone pokolenie.

Nicość. śmierć, zbrodnie i złamane obietnice.
W dzisiejszym tygodniku przeczytacie drogie dziatki (nie mylić z dziadkami) o paniach z HR, martwych myszach, nudnych książkach i muzycznych odkryciach, które zaklinają nicość.

Nie napisałam tygodnika wczoraj, bo zapomniałam. Na szczęście mam usprawiedliwienie: cały dzień czytałam, a że czytam szybko (zwłaszcza niewymagające książki) to udało mi się przeczytać dwie książki i zacząć trzecią. Niestety nie mogę powiedzieć, że miały wartką akcję (zwłaszcza Grób w górach, który był nudnyyyy), ale nie było najgorzej. Napiszę o nich tradycyjnie w książkach miesiąca, więc bez obaw, jeszcze o nich usłyszycie. Dostrzegam u siebie pewne oznaki przesytu zbrodnią, więc chyba odłożę kryminały na jakiś czas. Kurcze, a miałam w planach Puzyńską.

Z wieści książkowych: lada moment ukażą się nowe dzieła Małeckiego i Twardocha, więc przytupuję niecierpliwie raciczkami.

Wracając do tematyki zbrodni - kot mój i koty współdzielone rozpoczęły sezon łowiecki. Poznaję to po porozrzucanych po podjeździe martwych myszach. Niektóre są dyskretnie poukrywane, więc można w nie wdepnąć. Grunt, że nie przynoszą ich już do domu, co zdarzało się w przeszłości. Jeden w prezentów zosta onegdaj ukryty w pace na pościel nieużywanego łóżka i odkryliśmy to dopiero, kiedy prezent zaczął wydzielać intensywną woń. Plus tychże martwych myszy jest taki, że człowiek zabija w sobie odruch obrzydzenia, bo jeśłi nie sprzątnie się truchła na czas, zacznie się rozkładać, a wierzcie mi, że lepiej sprzątnąć je kiedy są jeszcze względnie świeże. Zaprawdę.

Byłam ostatnio na dwóch rozmowach kwalifikacyjnych i naszła mię refleksja nad zachowaniem pań z HR (z hejczaru, jak usłyszałam w pewnym korpo). Otóż na obu spotkaniach zostałam zapewniona, że bez względu na wynik rozmowy zostanę  o nim poinformowana (o wyniku). Zgadnijcie, czy mnie poinformowali? Nie. W innej firmie z branży badawczej też nie raczyli oddzwonić z informacją, więc być może jest to domena tej branży. Wiem, że nie jestem mistrzynią interakcji społecznch i miałam świadomość, że może się nie udać (na jednej z tych firm, tej w Mordorze, naprawdę mi zależało), ale jeśli ktoś mówi, że zadzwoni bez względu na wynik rozmowy, to ma zadzwonić. Jeśli wie, że tego nie zrobi, niech nic nie mówi. As simple as that. Wpadnę czasem w odmętach internetów na wywiad z paniami z HR na temat tego, jak źle zachowują się kandydaci, ale tetaz tak sobie myślę, może oni tego olewania od kogoś się uczą? Może od pań rekruterek? Hmmm...

W tym tygodniu na blogu pojawiły się dwa teksty, jeden poważany i jeden lekki, dla przeciwwagi:

• Moje odczucia po lekturze Futu.re Glukhovskiego
• Kosmetyczni ulubieńcy lata

Niestety nie byłam zbyt aktywna internetowo, więc wykopalisk w tym tygodniu zabraklo.
Za to odkryłam dwa nowe (dla mnie) kawałki:

Gryffin ft. Bipolar Sunshine - Whole Heart

The Hunna - Never Enough

Słyszałam, że to ostatnie tak upalne dni, więc korzystajcie ze słońca, bo w naszym kraju często występuje w populacji niedobór witaminy D. Zaprawdę.

Ciao.

Postanowiłam skorzystać z ostatnich letnich dni i przedstawić wam moich kosmetycznych ulubieńców lata 2016, moje the best of the best, ręcznie wyselekcjonowane perełki... w każdym razie coś w ten deseń.

Zainteresowani? Zapraszam.

słońce stąd

1. Shea Moisture - Coconut water weightless hair masque

Czaiłam się na markę Shea Moisture, ale trudno ją zdobyć w PL, za to w UK jest dostępna w Boots. Chwilo trwaj! Kupiłam maskę z wodą kokosową i powiem wam, że jest moc. Maska jest przeznaczona do włosów cienkich (takie mam ja i do tego raczej niskoporowate) - w założeniu maska ta ma nie obciążać włosów,ale nawilżać i odżywiać. Robi to w sposób genialny. Włosy są miękkie, gładkie i błyszczące. No i ten zapach... kokosowo- tropikalny, obłędny! Do tego trzyma się na włosach. Maska jest bardzo gęsta, jak masło, więc jest wydajna i nie spływa z włosów. Ideał. Będę ją ściągać z amazona, jak skończy mi się obecny słoik.

2. Bania Agafii - maska do twarzy niebieska oczyszczająca

Cóż mogę o niej rzec - zdetronizowała maskę oczyszczającą z tołpa. Wygrywa wszystkim - ceną, wydajnością, poziomem oczyszczenia. Lubię glinki, ale nie lubię ich rozrabiania, tutaj dostaję gotowy produkt, który w 10 minut robi cuda z moją skórą. Widzę to zwłaszcza na nosie, gdzie mam najwięcej roboty, dodatkowo maska nie przesusza mi skóry na policzkach, a nawet ją nawilża. Jak to robi nie wiem, ale wielbię ten efekt czystej, świeżej skóry.

3. Perfecta - I love bronze, olejkowy balsam brązujący (ciemna karnacja)

Ironią mojego żywota jest fakt, że chociaż mam oliwkową karnację i szybko się opalam, to łydki pozostają jaśniejsze niż reszta ciała i ogólnie są odporne na słońce. W ciągu roku mogę to olać, ale w lecie kontrast pomiędzy opalonymi udami i stopami a białymi łydkami jest komiczny powalający. Dlatego jestem zmuszona stosować balsam brązujący. Do tamtego roku byłam wierna takiemu żółtemu z Bielendy (był sprzedawany w pakiecie z filtrem do twarzy, świetnym zresztą), ale nie mogłam go w tym roku znaleźć. Padło na Perfectę. Skusił mnie świetny skład, przyjemny zapach i obietnicę działania ujędrniającego. Produkt łądnie przyciemnia skórę, szybko się wchłania, nie brudzi ubrań i rzeczywiście skóra robi się gładsza i jędrniejsza. Sądzę, że będę go stosować także jesienią i zimą ze względu na efek ujędrnienia.

4. Tołpa - krem do twarzy matowa skóra (seria specialist)

Kupiłam ten krem, bo szukałam czegoś co utrzyma w ryzach moją strefę T, której w lecie naprawdę odbija. Nie pomaga też niestety mój aktualnie stosowany podkład Charlotte Tilbury. Krem sprawdza się bardzo dobrze, zwęża pory, matuje na długo, szybko się wchłania i nie podrażnia. Plus również za higieniczny aplikator, nie musimy wsadzać palców do słoiczka. Jedyny minus to dziwny, budyniowy zapach.

5. p2 - lakier last forever 018 royal love

Mój pierwszy kontakt z lakierami marki p2 i od razu taki strzał. Wielbię go za krycie, trwałość (7 dni bez odprysków) i elegancki kolor. Tu musze wyznać, że na paznokciach kolor staje się jakieś dwa tony ciemniejszy niż w butelce, co było pewnym zaskoczeniem, ale nadal uważam go za piękny.

6. p2 - konturówka perfect liner 020 brown

Moja kolejna miłość z p2. Jest nie do zdarcia, możecie pić, jeść, całować, a ona zostaje na miejscu, ma piękny kolor (choć mógłby być ciut chłodniejszy) i nie trzeba jej temperować. Plus za to, że nie wysusza ust i za komfort noszenia (a nie wszystkie matowe produkty do ust nosi się przyjemnie). Mam też wersję z pędzelkiem i ta jest tylko ok, w porównaniu do serii perfect liner. Czaję się też na inne kolory z tej serii, niestety jest dość uboga.


Tak prezentują się moi ulubieńcy lata. Były i inne produkty, ale chciałam się ograniczyć tylko do tych naprawdę najlepszych. W planach mam jeszcze ulubione lakiery na jesień i jesienną wishlistę, więc pozostańcie przy odbiornikach.

Podzielcie się swoimi ulubieńcami!

Ciao.

Są takie książki, które robią w mózgu dziurę, wchodzą pod skórę. Wciągają do wykreowanego świata. Książka się skończyła, a ty nadal żyjesz w jej świecie. Brzmi znajomo?

Witajcie w Futu.re.
Witajcie w gigalopolis. Lepiej, żebyście nie mieli lęku wysokości. Albo klaustrofobii.

Dmitry Glukhovsky - Futu.re

Oto Siedem Jeden Siedem, członek elitarnej Falangi, grupy, która pilnuje, żeby stan ludzi w Europie się zgadzał. 

To, za co uwielbiam Glukhovskiego (co za idiotyczna transkrypcja jego nazwiska) to intelektualna gra, w jaką wciąga swoich czytelników. 

Teoretycznie mamy jeszcze kalendarzowe lato, ale wakacje już się skończyły i powoli skrada się wczesna jesień. Niech będzie długa i słoneczna. Lubię jesień, a Wy?
Pierwszy tydzień września upłynął mi pod znakiem ludzi.
Dużej ilości ludzi.
Za dużej.
Ogólnie było za dużo wszystkiego. Informacji, wydarzeń, ludzi, pokonanych kilometrów. Mało było za to czasu.

Czuję się zmęczona. Myślałam, że solidnie przespana noc załatwi sprawę, ale niestety. Jedyne, o czym dziś  cały dzień marzyłam, to łóżko. Miałam napisać ten tygodnik wczoraj wieczorem po powrocie z Warszawy, ale nie dałam rady. Dziś też zmuszam się siłą woli. W sumie dobrze wiedzieć, że jakąś tam mam.

Jo Nesbo idzie mi jak po grudzie, na Czerwonego Kapitana też jeszcze nie dotarłam. Mhm. Może w tym tygodniu uda się to nadrobić.

Udało mi się za to odwiedzić ogrody na Bibliotece UW. 

Biblioteka sama w sobie jest genialna, ogród jest w porządku. Taras widokowy jest trochę przerażający ze względu na kratkowaną podłogę. Za to widok na Wisłę i Warszawę jest bajeczny. Żałowałam, że nie mam ze sobą aparatu, ale ta wycieczka była dość spontaniczna. Tak naprawdę w planach były latające psy, ale tam nie dotarliśmy. Mój towarzysz nie jest bowiem wielkim fanem psów (whaaat?).

Dotarliśmy za to do Centrum Nauki Kopernik, 

gdzie okazało się, że nie można kupić wejściówek na miejscu, trzeba kupować przez net i to odpowiednio wcześniej. Faktycznie są tam tłumy. Udało nam się zobaczyć roboty rysujące portrety (siadacie sobie na stołku i trzy roboty zaczynają rysowanie) i kawałek wystawy o nieśmiertelności. Sama wystawa mega, chociaż trochę ryje banię. Zastanawialiście się kiedyś, jakie konsekwencje dla ludzi miałoby choćby tylko wydłużenie życia do 150 lat?
Skojarzyła mi się nadzwyczaj mocno z książką Futu.re, której recenzję mam napisaną już od całkiem dawna i nadal nie zdecydowałam się jej umieścić, ale teraz to zrobię. Być może ta wystawa była właśnie tym ostatnim brakującym elementem.
Przy okazji pobytu w CNK zahaczyliśmy też o piknik na trawie odbywający się za budynkiem Centrum. Był jakiś pokaz gotowania, ale się nie załapaliśmy (tylko na samą końcówkę), za to fajnie było poleżeć sobie na leżaku i pogapić się na Wisłę. Był też tam mini targ, ale nie wiem, czy to impreza cykliczna. Można było kupic takie dziwy jak tempeh albo ocet gruszkowy, ale nie potrzebuję, więc nie kupiłam.

Przytrafiła mi się też przykra sytuacja w busie firmy C., relacji Lbn-Waw. 

Przez nich spóźniłam się na ważną rozmowę. Dramat rozegrał się następująco:
Mam na godz. 13 być w Mordorze, więc o 9 jestem na dworcu. Bus powinien odjechać o 9:20. Podjeżdża, wsiadamy w kilka osób (chyba 6), czekamy na odjazd. O godz. 9:30 żadnych oznak odjazdu, za to kierowca beztrosko spaceruje obok busa. Wysiadam i pytam:
Ja: O której mamy odjazd?
K: O 9:45
Ja: O 9:45? Co się stało z kursem o 9:20?
K: Jest przesunięty na 9:45.
Ja: Jest przesunięty? Dlaczego nikt nas nie poinformował?
K (uśmiechając się): Przepraszam.
Ja (wkrówiona): Przepraszam? Gdybym chciała jechać o 9:45, to bym jechała o 9:45, ale jadę o 9:20 z jakiegoś powodu.
K: Na którą musi pani być?
Ja: Na 12.
K: Może nadrobimy po drodze.

Zgadnijcie, czy nadrobiliśmy? Podpowiem: nie. Zamiast o 12, byłam pod Mariottem o 12:18. To plus kursujące co 15 min. 504 wystarczyło, żeby się spóźnić.
Nosz krówa mać. Oto wzorowe świadczenie usług przewozowych. Rozkład sobie, a życie sobie. Wiwat punktualność, kto by się śpieszył do Warszawy przecież. Firmy busowe długo utrudniały życie Polskiemu Busowi i w rezultacie PB ma z Lublina kurs o 5 rano, a następny aż o 10:50. W związku z tym firma C. może olewać rozkład i pasażerów, bo wie, że w tych godzinach my, pasażerowie nie mamy żadnej alternatywy. Rozważam napisanie skargi. Niestety firma przezornie nie podaje adresu email, więc będę jeszcze musiała zainwestować w kopertę i znaczek. Uprzejmie informuję również, że wbrew temu, co piszą na swojej stronie, WiFi na pokładzie ich busa zdarzyła mi się tylko JEDEN raz, na kilkanaście kursów w przeciągu ostatnich dwóch miesięcy. Także tego.

Przy okazji, wiecie jak pewna miła poznanianka nazwała przejście podziemne pomiędzy Mariottem a Centralnym?

Śródziemie! 

Podziemie w środku miasta to Śródziemie. Genialne w swojej prostocie, prawda?

W związku z natłokiem spraw różnych nie miałam czasu dla bloga. Shame on me. Ten tydzień, który już trwa zapowiada się spokojniej.

Wykopaliska internetowe dały trzy ciekawe linki:

• Koszmarne policyjne maskotki (panda jest maskotką lubelską, wierzcie mi, że na żywo wygląda jeszcze gorzej)
• Kultowe miejsca w Warszawie, w których można zjeść
• Gatki sportowe nowej marki 7Sisters - dla wielbicielek kolorowych legginsów

Tyle na razie ode mnie. Podzielcie się swoimi przygodami w podróży.

Ciao.