W drugiej części Hoglund i jego zespół próbują złapać seryjnego mordercę kobiet, który jak sądzą naśladuje zbrodnie Edwarda Hindego od lat zamkniętego w więzieniu. Dopiero zaangażowanie do sprawy Sebastiana Bergmana przynosi odkrycie, że nowe morderstwa wymierzone są w niego (to on pomógł skazać Hindego i zna jego trudne dzieciństwo z zaburzoną matką). Śledczy podejrzewają, że mordercą steruje Hinde, chociaż jest osadzony w więzieniu o zaostrzonym rygorze.

Ta historia różni się od pierwszej książki, ponieważ śledztwo łączy się z życiem osobistym dwójki bohaterów, obserwujemy również przemianę Billego i zwrot w życiu Ursuli. Sebastian nie jest już najbardziej wkurzającym bohaterem, W tej części pałeczkę przejmuje Vanja. To ona jest głupio uparta, opryskliwa i właściwie nie ma momentu, w którym byłaby z czegokolwiek zadowolona (tak, wiem, hiperambitni ludzie tak mają). Sebastian jest natomiast złamany, są momenty, w których walczy, zeby nie wypaść z roli cynicznego łajdaka (jak wtedy, gdy z zemsty na swoim terapeucie uwodzi Annette), ale nie jest tym samym Sebastianem, którego znamy z Ciemnych Sekretów. Sądzę jednak, że nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.